Uit de praktijk

Hierbij een verhaal van een cliënt die in april 2016 in het moeder-kindhuis is gestart: 

''Hallo, ik zou me even voorstellen. Ik ben Melanie, 21 jaar en woon sinds 11 april op het moederkindhuis van I care. Ik ben hier komen te wonen toen ik 7 maanden zwanger was, door omstandigheden in privé situatie. In tussen ben ik op 10 juni jl moeder geworden van een gezond zoontje Richailyson. Ik ben blij dat ik destijds de keuze heb gemaakt om naar het moederkindhuis te verhuizen, ik krijg goede ondersteuning waar ik het nodig heb. Ingrid, Chanika en Debby zijn 3 schatten van vrouwen die dag en nacht voor ons klaar staan. Het is niet alleen hun werk maar je merkt dat ze het vanuit hun hart doen, en je ook echt willen helpen met alles. Daarnaast zijn der nog de slaapdiensten Selvi, Lisa en Annemiek met wie we altijd gezellig dingen ondernemen en wie ook zeker altijd voor ons klaar staan. Door deze lieve mensen ben ik zeker volwassener geworden en zelfverzekerder over het moederschap. Als je goeie ondersteuning wilt en mensen die het echt met je menen is dit de juiste plek om te wonen.''

Hierbij een verhaal van een cliënt die in februari 2015 in Tolkamer is gestart;

"In juni 2014 is mijn moeder benaderd door Vryleve, de woningcorporatie binnen de gemeente Rijnwaarden, over een begeleid wonen project in de oude Marechausseekazerne in Tolkamer. Of dat niet iets zou zijn voor mijn zusje en mij. Op het moment dat zij daarvoor benaderd werd wisten wij nog helemaal van niets. Nadat zij alles eens op een rijtje had gezet en het had besproken met Frans, mijn stiefvader hebben zij een gesprek gehad met I-care, met Frits Winkelmolen. Zo dat zij wat meer duidelijkheid hadden over de stand van zaken en hoe dat het precies in zijn werking zou gaan. Een paar dagen later legden mama en Frans ook aan ons voor waar zij voor benaderd was. En waar dat het project gerealiseerd zou worden. Mijn eerste reactie was gelijk positief. Een paar maanden voor dat dit ter sprake kwam heb ik al over dit project gelezen op de website van Vryleve. Op dat moment heb ik daar niets mee gedaan, omdat ik naderhand zag wat er allemaal voor gedaan moest worden. En daar had ik absoluut geen zin in! Maar nu dat dit ons eigenlijk werd toegeworpen was ik wel gelijk gemotiveerd en wilde ik dit ook zeker doorzetten. Mijn zusje, Paula, was in eerste instantie minder optimistisch. Ze wilde eigenlijk niet bij haar moeder weg. Gelijk de zelfde avond dat mama en Frans dit aan ons vertelde zijn we nog bij het pand gaan kijken. Zodat we zagen hoe het er uit zag en ook gelijk wisten waar dat het was. Bij de kazerne waren ze toen volop bezig met renoveren. Toen we daar stonden kreeg ik er al meer zin in. En zag het ook al gelijk helemaal zitten. Stiekem was ik in mijn hoofd al een appartement aan het inrichten. Paula had nog best haar twijfels. Maar ja wat wil je, ze is nog al gehecht aan haar moeder. In de weken daarna hadden we een IQ test, wat ik best leuk vond om te doen, een psychologisch onderzoek en natuurlijk de nodige gesprekken met I-care. In eerste instantie werden de gesprekken gevoerd en de nodige papieren ingevuld samen met Frits. Maar omdat Frits met pensioen ging komt er een nieuwe begeleider, Hein Weijers. Tijdens dat psychologische onderzoek werden je allemaal persoonlijke vragen gesteld. Hoe je gezinssituatie is, dingen waar je moeite mee hebt enzovoort. En daar komt dan een  diagnose uit. Die diagnose gaat dan door naar het CIZ. Zij beoordelen dat doormiddel van een gesprek dat je met ze hebt. Vanuit het CIZ is het weer doorgestuurd naar Mensis. Zij beoordelen je CIZ-indicatie en aan de hand daarvan word het PGB-bedrag bepaald. Ik weet ineens weer waarom ik het toen niet door wilde zetten, sjonge wat een stappen. Pffff, wat zal Frans inmiddels een hoop papierwerk op zijn kantoor hebben liggen van al die stappen die in de afgelopen periode zijn ondernomen! Aan de hand van die diagnose die er uit is gekomen word er met I-care een plan opgesteld wat voor jou belangrijk is. Bijvoorbeeld het omgaan met geld, hoe je daar het beste mee om kan gaan. Hulp bij het eten koken, als je dat van huis uit niet geleerd hebt. Ondertussen zijn we een paar keer in het gebouw wezen kijken. Toen we op een gegeven moment op de bovenste etage stonden waren de muren en het plafond nog heel erg bruin. Je kon toen echt goed zien dat dit een oud pand is. Paula kreeg –nadat we eenmaal zijn wezen kijken- ook steeds meer zin om hier naar toe te gaan. Wij konden onze voorkeur uitspreken over welk appartement wij zouden willen. Paula en ik hadden allebei in eerste instantie de zelfde voorkeur uitgegeven. Maar omdat de indicatie van Paula langer duurt dan die van mij is besloten dat haar voorkeur beslissend zou zijn. Achteraf gezien ben ik daar héél blij mee. Want wow, wat heb ik een mooi uitzicht vanuit mijn ‘’zolderkamertje’’ zoals Frans het zij. Ons appartement moest natuurlijk ook ingericht worden. Maar ja, hoe ga je dat doen met low budget? Al snel kwamen we via Facebook op de weggeefhoeken terecht. En natuurlijk via de kringloop. Zo hebben wij beide ons appartement ingericht gekregen. In februari kregen we de sleutel van het appartement en werd de huurovereenkomst getekend. De dag er na werd het gebouw ook officieel geopend. De laatste dingen moesten nog afgewerkt worden. En dan, jawel begint het inrichten. Frits is in de tussentijd met pensioen gegaan. En Hein heeft intussen zijn plek in de kazerne gevonden. I-care heeft besloten om het behang en schilderwerk voor haar rekening te nemen. En Hein heeft dit samen met vriend Adrie op zich genomen. En mama en Frans hebben het laminaat gelegd. Wat zagen ze er uit toen alles eenmaal klaar was. Precies een maand na het tekenen van het huurcontract zijn we over gegaan naar Tolkamer. We zitten hier inmiddels helemaal op onze plek. Paula kijkt op de school. Dus zij heeft 5 dagen in de week spelende en gillende kinderen op het schoolplein voor haar raam. En de leuke verhalen van dronken mensen die voorbij haar slaapkamerraam lopen. Ik kijk op de Rijn in Tolkamer, dus zo nu en dan zie ik een schip voorbij komen. En dakramen hé, dat klinkt zo leuk als het regen is en nog leuker als het hagelt. Zo kan je als je bij mij naar buiten kijkt ook goed zien wanneer het aan het onweren is.  Vanuit mijn appartement heb je ook een behoorlijk ver uitzicht. Bij helder weer zie je vanuit de woonkamer de waalbrug en Electrabel in Nijmegen. Vanuit de keuken zie ik Giesbeek. En vanuit mijn slaapkamer zie ik de kerktoren van Hoch-Elten."

Hierbij het verhaal van een cliënt die in mei 2014 bij I Care is gestart;

"Voor ik een intakegesprek had bij Icare coaching, had ik al meerdere begeleid wonen instanties versleten. Niet dat ik zo moeilijk ben, tenminste, ik vind zelf dat het wel meevalt. Ik heb autisme en ben daardoor o.a. erg gevoelig voor prikkels, chronisch moe, kan slecht tegen veranderingen en heb veel last van angst. Veel begeleid wonen instanties kunnen daar slecht mee dealen. Je moet verplicht dagbesteding hebben, begeleiding kan alleen 's avonds komen of je hebt telkens een andere begeleider, ze kunnen nergens mee naar toe, je moet verplicht dingen in een groep doen, etc. Het deed me allemaal geen goed en ik werd er redelijk wanhopig van. Er werden dingen van mij gevraagd die ik helemaal niet aan kon.

Met mijn behandelaar was ik opzoek naar wat anders. Begeleiding die in mijn eigen appartement kon komen, wat ik huur van de woningbouw. Ik had intakes met 2 verschillende instanties. Bij intake 1 heb ik zowat niks gezegd. Intake 2 was met Icare. Ik heb het hele gesprek zelf gevoerd, tot ieders verbazing. Ik voelde me op mijn gemak en voelde me begrepen. Ik mocht daarna rustig nadenken over wat ik wilde en Icare ging dat ook doen. Ik heb 's middags meteen gemaild dat ik het wel zag zitten. De dag daarna kreeg ik te horen dat Icare het ook wel zag zitten en dat we snel een afspraak gingen plannen om kennis te maken met mijn begeleiders. Dat verliep allemaal best soepel, ondanks dat ik het nogal spannend vond.

Maar na een paar weken zag ik het niet meer zitten. Ik vond dat ik geen begeleiding nodig had, want ik vond het moeilijk, me weer open stellen, dingen delen, mensen in mijn huis. Gelukkig had de begeleiding geduld, kon het geregeld worden dat ik voorlopig maar 1 begeleider had en lukte het toch om te wennen.

Inmiddels heb ik alweer meer dan een jaar begeleiding van Icare. Ik ben nu gewend aan 2 begeleiders en dat is erg handig.

De begeleiding helpt mij met het onderhouden van mijn sociale contacten, ik kan ze vragen stellen over hoe ik dingen het beste kan aanpakken. Hoe te reageren op bepaalde dingen. Ik snap er vaak gewoon niks van en dan is iemand die het aan mij uitlegt wel handig.

Daarnaast helpen ze met mijn planning en het behouden van structuur en overzicht. We kijken samen wat ik allemaal moet doen, plannen het in, stellen plannen bij. Maar de begeleiding houdt ook goed in de gaten of ik wel genoeg rust neem. Zelf vind ik dit erg frustrerend en heb ik er een handje van te veel te willen, wat me uiteindelijk niks oplevert omdat ik daarna instort en een week lang niks kan doen.

Wat ik ook super fijn vind is dat Icare, als je dat wilt, contact onderhoudt met je behandelaren/ instanties. Ze gaan, als het nodig is, mee naar een bespreking, mee naar UWV, dokter etc.

Als er tussendoor wat is, mijn spanning is bijvoorbeeld erg hoog of mijn planning loopt in de soep, dan kan ik whatsappen of sms'en. Dat geeft me rust, ik ben een stuk minder vaak overstuur. Daardoor kan ik nu moeilijke therapie volgen waar ik veel aan heb. Met hulp van de begeleiding heb ik ook een aanvraag ingediend voor een psychische hulphond en die komt er! Ik vind het leven meestal weer best leuk en durf te dromen. Icare kijkt vooral naar wat mogelijk is en dat had ik net nodig."